Προορισμος η Παυλιανη μεσω Ρεντινας.
Σταση για να διωξουμε την ζεστη του καμπου της Θεσσαλιας και να πιουμε εναν καφεδακι..
Τον καφετζη της πλατειας δεν τον βρηκαμε αλλα βρηκαμε τον παραπανω.Να ναι καλα ο ανθρωπος ...μας δροσισε,μας εκανε καφεδακι και μας εδωσε ντοπιες πληροφοριες για να κοψουμε δρομο.Αντι για 5 λεπτα δρομο και 5 χιλιομετρακια βατου χωματοδρομου,καναμε καμμια ωριτσα και 30 χλμ χωματοδρομου κατσε καλα.Πετρες,χωμα,χαλικια και αλλα καλουδια που δεν ειχαμε στο προγραμμα.
Δεν μας ειπε οτι ο δρομος χωριζει και πρεπει να παμε απο δεξια που βγαζει στο Ροβολιαρι.Ετσι καταληξαμε στην Γιαννιτσου.
Δεν βαριεσαι ηταν μια καλη ευκαιρια να βαφτισουμε σε καλο χωμα τα μηχανακια μας.Για τον Τιγρη και την Αφρικανα ηταν πιο ευκολα τα πραγματα.Ο καημενος ο Ληστης και ο ακομη πιο καημενος Μιχαλης ταλαιπωρηθηκαν αρκετα.Παρολα αυτα αξιοι χωματινοι και οι δυο..ειπαμε bandit και ξερο ψωμι...τα κανει ολα και συμφερει.
Στην Γιαννιστσου δεν εχουν τι να το κανουν το γλυκο το βυσσινο και το φερνουν με τους κουβαδες.
Εδω ο Μιχαλης μοιραζει χαμογελα, το επομενο πρωι πριν ξεκινησουμε για την Σαββατιατικη βολτουλα.Να πω οτι αναμεσα στην Ανω Παυλιανη και το Καταφυγιο οι ασφαλτινοι χρειαστηκε να περασουνε αλλη μια χωματινοχαλικοπετρινη δοκιμασια,περισσοτερες απο μια φορες,στην οποια δεν εκανε πισω κανενας τους.
Το καταφυγιο πραγματικο ησυχαστηριο και φτιαγμενο στο χερι που λενε.
Το παρεακι οπως παντα δυνατο,χαμογελαστο και χαβαλεδιαρικο.
Εξεχουσα μορφη της Παρεας ο Σωτηρης μας.Σταση πριν την Στρωμη για να δροσιστουμε.
Ο Λαμπρος οπως παντα το παρακανε,αλλα γι αυτο τον αγαπαμε...Duracel οταν ειναι χορτατος.
Το δενδροσπιτο μεσα στο πνευμα των ημερων...μουντιαλοσπιτο.
Ειχα δει την "νεα σειρα της Kappa"καπου στο διαδυκτιο και αναρωτιομουν ποιος ανωμαλος τις ειχε φτιαξει.Ειχα την τιμη να τον γνωρισω,Θεος λεμε ο Αλεξ.
Το Αγρινιωτικο team αναπαυετε.
Διευρηναμε τις γνωσεις μας για την γιογκα,τις μουσικες του κοσμου,μαθαμε τα παντα για να διαξεξουμε την σωστη προβατινα...τι να λεμε τωρα,motoparea και τα μυαλα στα καγκελα.
Κυριακατικο καφεδακι στο καταφυγιο,η καπως ετσι,της Οιτης.
Και οπως παντα ο καθενας τον δρομο του μεχρι την επομενη.
Σταση για να διωξουμε την ζεστη του καμπου της Θεσσαλιας και να πιουμε εναν καφεδακι..
Τον καφετζη της πλατειας δεν τον βρηκαμε αλλα βρηκαμε τον παραπανω.Να ναι καλα ο ανθρωπος ...μας δροσισε,μας εκανε καφεδακι και μας εδωσε ντοπιες πληροφοριες για να κοψουμε δρομο.Αντι για 5 λεπτα δρομο και 5 χιλιομετρακια βατου χωματοδρομου,καναμε καμμια ωριτσα και 30 χλμ χωματοδρομου κατσε καλα.Πετρες,χωμα,χαλικια και αλλα καλουδια που δεν ειχαμε στο προγραμμα.
Δεν μας ειπε οτι ο δρομος χωριζει και πρεπει να παμε απο δεξια που βγαζει στο Ροβολιαρι.Ετσι καταληξαμε στην Γιαννιτσου.
Δεν βαριεσαι ηταν μια καλη ευκαιρια να βαφτισουμε σε καλο χωμα τα μηχανακια μας.Για τον Τιγρη και την Αφρικανα ηταν πιο ευκολα τα πραγματα.Ο καημενος ο Ληστης και ο ακομη πιο καημενος Μιχαλης ταλαιπωρηθηκαν αρκετα.Παρολα αυτα αξιοι χωματινοι και οι δυο..ειπαμε bandit και ξερο ψωμι...τα κανει ολα και συμφερει.
Στην Γιαννιστσου δεν εχουν τι να το κανουν το γλυκο το βυσσινο και το φερνουν με τους κουβαδες.
Εδω ο Μιχαλης μοιραζει χαμογελα, το επομενο πρωι πριν ξεκινησουμε για την Σαββατιατικη βολτουλα.Να πω οτι αναμεσα στην Ανω Παυλιανη και το Καταφυγιο οι ασφαλτινοι χρειαστηκε να περασουνε αλλη μια χωματινοχαλικοπετρινη δοκιμασια,περισσοτερες απο μια φορες,στην οποια δεν εκανε πισω κανενας τους.
Το καταφυγιο πραγματικο ησυχαστηριο και φτιαγμενο στο χερι που λενε.
Το παρεακι οπως παντα δυνατο,χαμογελαστο και χαβαλεδιαρικο.
Εξεχουσα μορφη της Παρεας ο Σωτηρης μας.Σταση πριν την Στρωμη για να δροσιστουμε.
Ο Λαμπρος οπως παντα το παρακανε,αλλα γι αυτο τον αγαπαμε...Duracel οταν ειναι χορτατος.
Το δενδροσπιτο μεσα στο πνευμα των ημερων...μουντιαλοσπιτο.
Ειχα δει την "νεα σειρα της Kappa"καπου στο διαδυκτιο και αναρωτιομουν ποιος ανωμαλος τις ειχε φτιαξει.Ειχα την τιμη να τον γνωρισω,Θεος λεμε ο Αλεξ.
Το Αγρινιωτικο team αναπαυετε.
Διευρηναμε τις γνωσεις μας για την γιογκα,τις μουσικες του κοσμου,μαθαμε τα παντα για να διαξεξουμε την σωστη προβατινα...τι να λεμε τωρα,motoparea και τα μυαλα στα καγκελα.
Κυριακατικο καφεδακι στο καταφυγιο,η καπως ετσι,της Οιτης.
Και οπως παντα ο καθενας τον δρομο του μεχρι την επομενη.
